Przewlekłe zapalenie błony śluzowej macicy. Przyjmowanie leków API-NORM^® podczas terapii klinicznej.

Raport z przeprowadzania badania klinicznego.

Otwarte, kontrolowane, randomizowane badanie porównawcze skuteczności klinicznej i bezpieczeństwa złożonej terapii w połączeniu z lekiem „Api-Norm” i złożonej terapii u pacjentek poddawanych leczeniu przewlekłego zapalenia błony śluzowej macicy.

1. Informacje ogólne

Klient	Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością "UO MCNK - Światowe Laboratorium" 01054 Kijów, ul. Turgieniewska, budynek 32
Kliniczna baza danych	Klinika Ginekologii Endokrynologicznej Państwowego Uniwersytetu „Instytut Pediatrii, Położnictwa i Ginekologii Narodowej Akademii Nauk Medycznych Ukrainy” 04050 Kijów, ul. P. Majborody, bldg. 8 (044) 272-10-72
Nazwa badania	Otwarte, kontrolowane, randomizowane badanie porównawcze skuteczności klinicznej i bezpieczeństwa złożonej terapii w połączeniu z lekiem „Api-Norm” i złożonej terapii u pacjentek leczonych z powodu przewlekłego zapalenia błony śluzowej macicy
Typ badania	Badanie kliniczne po rejestracji
Badanie populacji	Kobiety w wieku od 18 do 45 lat z przewlekłym zapaleniem błony śluzowej macicy
Przykładowy rozmiar	105 pacjentek
Grupy badawcze	2 grupy po 45 osób każda, grupa kontrolna 15 osób
Procedura randomizacji	Scentralizowane nadawanie pacjentowi unikalnego numeru identyfikacyjnego wraz z definicją grupy
Czas trwania badań	Dla każdego pacjenta - 60 dni
Badanie narkotyków	"Api-Norma"
Metody egzaminacyjne	badanie obiektywne (pomiar Tętno, CK, badanie skóry i błon śluzowych, badanie dotykowe brzucha) badanie ginekologiczne, badanie palpacyjne gruczołów sutkowych
Droga podania i dawkowanie badanych leków	"Api-Hopm" 1 czopek na noc dopochwowo przez 15 dni
Ocena bezpieczeństwa	Rejestracja wszystkich zdarzeń niepożądanych
Ocena wydajności	Dynamika zmian regularności i czasu trwania cyklu miesiączkowego Dynamika zmian obrazu histologicznego i markerów immunohistochemicznych zapalenia tkanki endometrium
Farmakokinetyka / Farmakodynamika	Brak oceny
Jakość życia / farmakoekonomika	Brak oceny
Podsumowanie	Raport końcowy podpisany przez głównego badacza

2. Cel i zadanie badań

Celem tego badania jest porównawcza ocena skuteczności i tolerancji leku "Api-Norm" w ramach złożonej terapii w porównaniu ze standardową terapią przewlekłego zapalenia błony śluzowej macicy.

Zadania badania:

• zbadać skuteczność leku "Api-Norm" u pacjentów z przewlekłym zapaleniem błony śluzowej macicy;
• porównać skuteczność złożonej terapii w połączeniu z przyjmowaniem leku "Api-Norm" i standardową terapią złożoną w leczeniu przewlekłego zapalenia błony śluzowej macicy;
• zbadać tolerancję i zidentyfikować możliwe reakcje uboczne leku "Api-Norm".

3. Informacje o badanym leku

Badany lek „Api-Norm”, czopki dopochwowe – zbilansowany skład oparty na naturalnych apifitopreparatach. Zapewniając połączone działanie profilaktyczne (przeciwzapalne, przeciwzakaźne, przeciwwirusowe, przeciwskurczowe), „Api-Norm” zapobiega rozwojowi powikłań i ewentualnych nawrotów w chorobach narządów miednicy mniejszej.

Skład leku obejmuje: aktywowany ekstrakt z propolisu, wosk pszczeli, ekstrakt z dziurawca, ekstrakt z nagietka, olej z rokitnika.

Obecnie czopki dopochwowe "Api-Norm" są zarejestrowane na Ukrainie według następujących wskaźników:

• zanik dolnych odcinków dróg moczowo-płciowych;
• zjawiska dyskomfortu w okolicy narządów płciowych, któremu towarzyszy swędzenie, pieczenie, suchość;
• zapalenie pęcherza moczowego, zapalenie szyjki macicy, zapalenie błony śluzowej macicy, etiologia grzybicza i bakteryjna w ramach kompleksowej terapii;
• jako środek zapobiegawczy, po zabiegach chirurgicznych i diagnostycznych na narządach miednicy małej.

Sposób użycia i dawkowanie. W ostrych stanach zapalnych czopki wprowadza się głęboko do pochwy po zabiegach higienicznych, jeden czopek raz dziennie na noc przez 5-10 dni. W przypadku chorób przewlekłych lek stosuje się jedną świecę na noc w trzech cyklach po 5 dni, z przerwą między nimi wynoszącą 5 dni. W celach profilaktycznych lek stosuje się przez 3-5 dni, w zależności od stanu zdrowia.

Przeciwwskazania. Wiek dzieci, ciąża i laktacja, zwiększona wrażliwość na składniki leku.

Skutki uboczne. Możliwe reakcje alergiczne: przekrwienie, wysypka, zaczerwienienie, swędzenie skóry.

Interakcje medyczne: kompatybilne z innymi lekami zapobiegawczymi i terapeutycznymi.

4. Ogólny plan badań

To badanie kliniczne przeprowadzono jako otwarte, randomizowane, kontrolowane, równoległe.

Badaniem objęto 90 pacjentek leczonych ambulatoryjnie w klinice oddziału ginekologii endokrynologicznej Państwowego Uniwersytetu „Instytut Pediatrii, Położnictwa i Ginekologii Narodowej Akademii Nauk Medycznych Ukrainy” i spełniających kryteria włączenia/wyłączenia opisane w tym protokole. Do badania zostali włączeni pacjenci, którzy wyrazili pisemną świadomą zgodę na udział w badaniu.

Wszyscy pacjenci biorący udział w badaniu zostali losowo podzieleni na grupę główną i kontrolną.

W trakcie badania każdy pacjent został poddany badaniu klinicznemu i laboratoryjnemu zgodnie ze schematem.

Schemat badania. Badanie obejmowało następujące etapy: badanie przesiewowe od 0 do 15 dni, leczenie - 8 tygodni. Cykliczność obserwacji i rejestrację danych z badania pacjentów przeprowadzono według następującego schematu.

Procedury badawcze	V0 (ekranowanie)	V1 (randomizacja)	V2	V3
Podpisanie świadomej zgody	+	—	—	—
Zbiór anamnezy	+	—	—	—
Ocena zgodności z kryteriami włączenia/wyłączenia	+	—	—	—
Badanie fizykalne	+	+	+	+
Badanie ginekologiczne	+	—	+	+
Badanie histologiczne endometrium	+	—	—	+
Kliniczna analiza krwi 1	+	—	+	+
Biochemiczna analiza krwi 2	+	—	+	+
Przeznaczenie badanego leku	—	—	+	—
Przepisywanie standardowej terapii	+	+	—	—
Rejestracja zdarzeń niepożądanych	+	+	+	+

Uwagi:

1 - obejmuje oznaczenie hemoglobiny, erytrocytów, leukocytów, formuły leukocytów, SSE.

2 - obejmuje oznaczenie poziomu glukozy, białka, kreatyniny, aminotransferazy asparaginianowej, aminotransferazy alaninowej, bilirubiny całkowitej (w przypadku odchyleń - frakcji bilirubiny).

Warunki przerwania badania. Badanie nie zostało przerwane.

5. Selekcja pacjentów

5.1. Kryteria włączania pacjentów do badania:

• wiek 18-45 lat;
• obecność sztucznych aborcji i strat reprodukcyjnych w historii;
• histologiczne i immunohistochemiczne potwierdzenie przewlekłego zapalenia błony śluzowej macicy;
• zdolność pacjenta do odpowiedniej współpracy w procesie badawczym;
• świadoma pisemna zgoda pacjenta na udział w badaniu.

5.2. Kryteria wykluczenia:

• rozrost atypowy, rak endometrium;
• mięśniak podśluzówkowy macicy utrzymujący się dłużej niż 10 tygodni;
Endometrioza II stopnia;
• guzy jajnika wymagające leczenia chirurgicznego;
• nowotwory złośliwe;
• ciąża, laktacja;
• wszelkie choroby i stany kliniczne związane z zagrożeniem życia;
• zwiększona wrażliwość na składniki badanych leków;
• zakłócenia czynności wątroby i/lub nerek;
• udział w jakimkolwiek innym badaniu klinicznym;
• wszelkie współistniejące choroby lub ostre stany, których obecność może znacząco wpłynąć na wyniki badania;
• konieczność przyjmowania niezalecanych leków.

6. Testy i stosowane metody

Przed włączeniem do badania i w jego trakcie każdy pacjent został poddany badaniu zgodnie ze schematem:

Ogólne metody badań klinicznych

Specjalne metody badawcze

Badanie obiektywne (pomiar Tętno, CK, badanie palpacyjne i opukiwanie brzucha, badanie skóry i widocznych błon śluzowych); Badanie ginekologiczne, badanie palpacyjne gruczołów sutkowych; Ocena objętości krwawienia z wprowadzeniem technikiPBAC; Ogólne badanie krwi: erytrocyty, hemoglobina, leukocyty, SSE; Ogólna analiza moczu (ciężar właściwy, pH, białko, glukoza, leukocyty, komórki nabłonkowe, erytrocyty, cylindry); Analiza biochemiczna krwi (białko, bilirubina, ALT, AST, kreatynina, glukoza).

USG narządów miednicy; Histeroskopia; Oddzielne łyżeczkowanie diagnostyczne lub biopsja endometrium za pomocą Pipelle de Cornie; Badanie morfologiczne zeskrobiny z szyjki macicy i endometrium; Badanie morfologiczne endometrium; Immunohistochemiczne badanie endometrium.

6.1 Ogólne metody badań klinicznych

Podczas zbierania anamnezy zwracano uwagę na dziedziczność, przenoszone choroby zakaźne i somatyczne. Szczegółowo oceniano cykl menstruacyjny (wiek pierwszej miesiączki, regularność, czas trwania cyklu, charakter miesiączki, bolesne miesiączkowanie, obecność przedłużających się skąpych krwawień przed i po miesiączce).

Metoda PBAC (Pictorial Blood Assessment Chart) zaproponowana przez Highama (1990) została wykorzystana do obiektywnej oceny ilości krwawienia miesiączkowego. Podczas menstruacji każda pacjentka korzystała z tabeli (ryc. 1), w której zaznaczała liczbę tamponów lub podpasek oraz stopień ich ukrwienia. Lekko poplamiony tampon lub podpaskę ocenia się na 1 punkt, jeśli jest do połowy przemoczony – na 5 punktów, jeśli jest całkowicie przemoczony – na 20 punktów, a obecność skrzepów po usunięciu tamponu lub podkładka jest oceniana na dodatkowe 5 punktów.

Otrzymaną liczbę punktów mnożono przez ilość materiału higienicznego wymienianego dziennie przez pacjentkę i sumowano przez cały okres krwawienia miesiączkowego. Wskaźnik ponad 100 punktów w okresie menstruacji uznano za nadmierne krwawienie z macicy.

Rysunek 1

Oceniano również liczbę, wynik i powikłania poprzednich ciąż; charakter życia seksualnego, liczba partnerów seksualnych, stosowanie metod antykoncepcji. Szczególną uwagę zwrócono na występowanie w anamnezie interwencji chirurgicznych, w tym na narządy miednicy małej, chorób zapalnych narządów płciowych oraz zakażeń przenoszonych głównie drogą płciową.

Podczas specjalistycznego badania ginekologicznego stopień rozwoju i cechy zewnętrznych narządów płciowych, rodzaj owłosienia łonowego, stan pochwy, szyjki macicy, właściwości śluzu szyjkowego, wielkość i kształt macicy, jej ruchomość Oceniano tkliwość, przemieszczenie, stan przydatków, powiększenie jajników, obecność form jajowodów, zrosty, stan więzadeł krzyżowo-macicznych, charakter i ilość wydzieliny z pochwy.

6.2 Specjalne metody badawcze

Specjalne metody badawcze przeprowadzono przed rozpoczęciem leczenia i 2 miesiące po jego zakończeniu.

Badanie ultrasonograficzne narządów miednicy mniejszej.

USG miednicy wykonano serią przekrojów podłużnych i poprzecznych aparatami „Nemio XG” firmy Toshiba (Japonia) z wieloczęstotliwościowym czujnikiem przezpochwowym o częstotliwości 4,0 – 7,5 MHz. Badanie przeprowadzono w dniach 7-9 i 17-21 cyklu miesiączkowego przed rozpoczęciem leczenia oraz w tych samych dniach cyklu miesiączkowego 2 miesiące po zakończeniu leczenia. Określono stan i wymiary macicy (długość, wymiar przednio-tylny, szerokość), oceniono budowę mięśniówki macicy, obecność i charakter węzłów chłonnych. Szczegółowo zbadano strukturę M-echa: grubość endometrium, echomorfologię, echogeniczność. Podczas badania jajników zmierzono ich wielkość, oszacowano średnicę i liczbę pęcherzyków.

Endoskopowe metody badawcze.

Histeroskopię diagnostyczną wykonywano w dniach 7-10 dnia cyklu miesiączkowego aparatem firmy „K.Storz” (Niemcy) według ogólnie przyjętej metody, jako medium optyczne zastosowano sterylny roztwór irygacyjny Turusol. Podczas histeroskopii oceniano wielkość i kształt jamy macicy, obecność deformacji oraz wyrostki endometrioidalne. Oceniano barwę, jednolitość barwy, fałdowanie i niejednorodność grubości endometrium, obecność krwotoków, formacji polipowatych, zrostów wewnątrzmacicznych, ciał obcych w jamie macicy. Pod kontrolą histeroskopii wykonano osobne diagnostyczne skrobanie szyjki macicy i endometrium, a także usunięcie różnych form patologicznych lub biopsję endometrium. U wszystkich pacjentek za pomocą Pipelle de Cornie wykonano kontrolną biopsję endometrium w 7-10 dniu cyklu miesiączkowego po 2 miesiącach od zakończenia leczenia.

Badanie morfologiczne.

W celu weryfikacji rozpoznania przewlekłego endometrium u wszystkich pacjentek wykonano biopsję endometrium:

• 46 (51%) pacjentek zostało poddanych oddzielnemu wyłyżeczkowaniu diagnostycznemu macicy po histeroskopii w warunkach szpitalnych;
• U 44 (49%) pacjentek wykonano biopsję endometrium podczas histeroskopii przy użyciu kleszczyków biopsyjnych.

Ze względu na możliwy wpływ rodzaju interwencji chirurgicznej na ekspresję markera Ki67, a co za tym idzie na wynik leczenia, podczas randomizacji pacjentów grupy zostały równomiernie rozmieszczone zgodnie z tą cechą.

Biopsję endometrium wykonywano w 7-10 dniu cyklu miesiączkowego, czyli w środkowej fazie proliferacji według klasyfikacji R.W. Noyesa (1950). Biopsję endometrium u pacjentek z grupy kontrolnej wykonano w 7-10 dniu cyklu miesiączkowego za pomocą kirety aspiracyjnej Pipelle de Cornie.

W grupach głównych po 2 miesiącach od zakończenia kuracji, w 7-10 dniu cyklu miesiączkowego, pacjentki wykonywały kontrolną biopsję endometrium za pomocą kirety aspiracyjnej Pipelle de Cornier. Do badań morfologicznych wykorzystano seryjne skrawki parafinowe barwione hematoksyliną i eozyną. Uzyskane próbki tkanek endometrium utrwalano 10% roztworem formaliny. Po odpowiedniej obróbce histologicznej próbki endometrium zatapiano w parafinie, przygotowano skrawki parafinowe o grubości 6 mikronów, barwiono hematoksyliną i eozyną.

Za morfologiczne objawy przewlekłego zapalenia błony śluzowej macicy uznano:

1. obecność komórek plazmatycznych;
2. obecność nacieków zapalnych w endometrium, które składają się głównie z elementów limfoidalnych z domieszką makrofagów i są zlokalizowane częściej wokół gruczołów i naczyń krwionośnych, rzadziej rozsiane;
3. zlokalizowane zwłóknienie podścieliska;
4. zmiany sklerotyczne w ścianach tętnic spiralnych endometrium.

Immunohistochemiczne badanie endometrium.

Badanie immunohistochemiczne endometrium wykonano w dynamice u kobiet z PE bez współistniejącej patologii ginekologicznej przed leczeniem i 2 miesiące po zakończeniu leczenia.

Do badań immunohistochemicznych wykorzystano seryjne skrawki parafinowe. Badania przeprowadzono na demaskowaniu antygenów w kuchence mikrofalowej o mocy 600 W w buforze cytrynianowym o pH = 6,0.

Badanie przeprowadzono metodą podwójnych przeciwciał z wykorzystaniem systemu detekcji Ultra Vision Quant, peroksydazy polimerowej i DAB plus chromogen. Następujące przeciwciała monoklonalne wyprodukowane przez firmę Thermo Fisher Scientific Anatomical Pathology (Wielka Brytania) zastosowano jako przeciwciała pierwszorzędowe:

1. CD138 Ab-2 (Clone Mi 15) jest markerem komórek plazmatycznych;
2. CD31/PECAM-1 (marker komórek śródbłonka) Ab-1 (klon JC/70A) jest cząsteczką adhezyjną płytek krwi i komórek śródbłonka;
3. Ig A (łańcuch ciężki α) Ab-2;
4. Ig G (łańcuch ciężki γ) Ab-1;
5. Ig M (łańcuch ciężki μ) Ab-2;
6. MMP-1 (kolagenaza-1) Ab-6;
7. MMP-2 (kolagenaza IV) Ab-4 (klon A-żel VC2);
8. Receptor naskórkowego czynnika wzrostu (EGFR, Clone EP 384);
9. Ki-67 (klon SP6) jest markerem proliferacji komórek;
10. Receptor estrogenowy (klon SP1) — receptory estrogenowe;
11. Receptor progesteronu (klon YR85) — receptory progesteronu.

Jako przeciwciała drugorzędowe zastosowano uniwersalne przeciwciała drugorzędowe skoniugowane z polimerem, znakowane enzymem wykrywającym immunoglobuliny mysie i królicze. Następnie zwizualizowano kompleks polimerowy za pomocą odpowiedniego układu substrat – chromogen.

Przeprowadzono testy kontrolne reakcji immunohistochemicznych:

• jako test negatywny przeprowadzono reakcje zgodnie z protokołem bez użycia przeciwciał pierwszorzędowych;
• jako wyniki dodatnie wykorzystano skrawki histologiczne migdałków, skrawki węzła chłonnego, łożysko ze znaną ekspresją badanych markerów.

Wyniki reakcji (CD31, EGFR, MMP-1, MMP-2) oceniono półilościowo w punktach według ogólnie przyjętej metody:

• 0 - brak kolorowania;
• 1 – mniej niż 10% komórek wybarwionych dodatnio;
• 2 - więcej niż 10% i mniej niż 50% komórek wybarwionych dodatnio;
• 3 - jednorodne wybarwienie ponad 50% komórek.

Wyniki reakcji Ki-67, CD138, ER i PR oceniono na podstawie procentowej zawartości wybarwionych komórek (jąder) określonego typu (nabłonek, komórki plazmatyczne, śródbłonek naczyniowy) przy liczeniu 100 komórek tego typu.

7. Ocena wydajności

7.1 Główne kryteria efektywności

Skuteczność oceniono na podstawie wyników badania morfologicznego endometrium:

Leczenie jest skuteczne	przywrócenie struktury morfologicznej endometrium (zniknięcie nacieki zapalne, zmniejszając intensywność procesów stwardniające); brak komórek plazmatycznych w zrębie endometrium komórki (CD138).
Leczenie nie jest skuteczne	struktura morfologiczna endometrium, charakterystyczna dla przewlekłej zapalenie błony śluzowej macicy (nacieki zapalne, zwłóknienie podścieliska); obecność komórek plazmatycznych w zrębie endometrium (CD138).

7.2 Drugorzędne kryteria wydajności

• zatrzymanie klinicznych objawów choroby;
• przywrócenie obrazu echograficznego endometrium;
• normalizacja procesów proliferacji i apoptozy komórek w endometrium (Ki67, EGFR), stabilizacja macierzy pozakomórkowej (MMP);
• przywrócenie funkcji rozrodczych.

8. Ocena tolerancji

Tolerancję leku oceniano na podstawie obiektywnych danych uzyskanych w trakcie badania, subiektywnych odczuć zgłaszanych przez pacjenta oraz danych z badań laboratoryjnych przeprowadzonych przed i po zakończeniu leczenia badanym lekiem.

Tolerancja leku była oceniana przez badacza i pacjentkę według następującej skali:

Piękne	po obiektywnym badaniu nie stwierdzono zmian patologicznych ani istotnych klinicznie odchyleń w dynamice. dane z badań laboratoryjnych rzetelnie nie zmieniają się i nie wykraczają poza normę pacjent nie zauważa pojawienia się działań niepożądanych
Zadowalające	przy obiektywnym badaniu ujawniają się drobne zmiany w dynamice, które mają charakter przejściowy i nie wymagają zmiany schematu leczenia i dodatkowych środków medycznych dane z badań laboratoryjnych nieznacznie odbiegają od normalnych granic obserwuje się niewielkie działania niepożądane, które nie powodują poważnych problemów dla pacjenta i nie wymagają odstawienia leku
Niezadowalające	podczas obiektywnego badania ujawniają się zmiany patologiczne w dynamice, które wymagają wycofania leku i wdrożenia dodatkowych środków medycznych dane z badań laboratoryjnych ulegają klinicznie istotnym negatywnym zmianom, co pociąga za sobą konieczność dodatkowego badania i interpretacji danych wystąpi niepożądane działanie niepożądane, mające istotny negatywny wpływ na stan pacjenta, co wymaga odstawienia leku i zastosowania dodatkowych środków medycznych

9. Rejestracja skutków ubocznych / reakcji

9.1 Warunki

Reakcja uboczna.

W ramach przedrejestracyjnego badania klinicznego nowego leku lub podczas badania go pod kątem nowych wskazań, zwłaszcza gdy dawki terapeutyczne leku nie zostały dokładnie ustalone, do działań niepożądanych należy zaliczyć wszystkie negatywne lub nieoczekiwane reakcje związane z podaniem jakiegokolwiek dawka leku. Termin „związany z podaniem leku” oznacza, że ​​istnieje co najmniej minimalne prawdopodobieństwo związku przyczynowo-skutkowego między lekiem a działaniem niepożądanym, to znaczy związku nie można wykluczyć. W odniesieniu do zarejestrowanych produktów leczniczych określenie to oznacza wszelkie negatywne lub nieprzewidywalne reakcje związane ze stosowaniem produktu leczniczego w normalnych dawkach w celu zapobiegania, diagnozowania lub leczenia chorób, przywracania, korygowania lub wpływania na funkcje fizjologiczne.

Nieoczekiwane działanie niepożądane — działanie niepożądane, którego charakter lub nasilenie nie jest zgodne z dostępnymi informacjami o leku (np. broszura badacza dotycząca niezarejestrowanego leku lub list przewodni i podsumowanie dotyczące zarejestrowanego leku).

Zdarzenie niepożądane (ZN) – wszelkie niepożądane objawy medyczne u badanego osobnika, które niekoniecznie mają związek przyczynowy ze stosowaniem badanego leku (zmiany w danych laboratoryjnych, objaw lub choroba, które zbiegają się w czas stosowania badanego leku itp.).

Poważne działanie niepożądane lub poważne zdarzenie niepożądane – każde niepożądane zjawisko medyczne podczas stosowania produktu leczniczego (niezależnie od dawki), które prowadzi do zgonu, stwarza zagrożenie życia, wymaga hospitalizacji lub wydłużenia czasu trwania hospitalizacja; prowadzi do długotrwałej lub znacznej utraty zdolności do pracy lub niepełnosprawności; lub objawia się wadami wrodzonymi i wadami rozwojowymi.

9.2 Zgłaszanie zdarzeń niepożądanych

Podczas badania nie wykryto skutków ubocznych.

10. Statyczne przetwarzanie otrzymanych wyników

Uzyskane wskaźniki badanych pacjentów opracowano metodą wariacyjnej statystyki matematycznej. Do tworzenia bazy danych i obróbki matematycznej materiału statystycznego jako główne oprogramowanie wybrano pakiet modułów do statystycznego przetwarzania danych STATISTICA ® dla Windows, wersja 7.0 firmy Statsoft®Inc, USA.

Znaki ilościowe zostały wprowadzone do bazy bez zmian. Różnica między średnimi przy p <; 0,05 (T > 2). Aby ocenić wiarygodność różnic w rozkładzie wskaźników jakości, po utworzeniu tablic koniugacji obliczono kryterium zgodności χ² (chi-kwadrat) oraz wartość przedziałów ufności (p). Dla cech ilościowych obliczono średnią arytmetyczną (M), średni błąd arytmetyczny (m), odchylenie średniokwadratowe.

Aby porównać dane parametryczne (po sprawdzeniu danych ilościowych dla rozkładu normalnego), wykorzystaliśmy test t-Studenta dla 2 niezależnych prób. W przypadku danych nieparametrycznych zastosowano metodę U-Manna-Whitneya (dla 2 grup) dla niepowiązanych populacji. Do dynamicznej analizy danych zastosowano sparowany test t-Studenta dla prób zależnych oraz test Wilcoxona dla wskaźników, które nie spełniają prawa rozkładu normalnego.

11. Analiza i prezentacja danych

11.1 Charakterystyka kliniczna kobiet włączonych do badania

Badaniem objęto 90 kobiet, które zgłosiły się do Ośrodka z różnymi zaburzeniami funkcji rozrodczych: niepłodnością i poronieniami, u których podczas badania rozpoznano przewlekłe zapalenie błony śluzowej macicy. Wszyscy pacjenci wyrazili pisemną zgodę na udział w badaniu.

Aby ocenić skuteczność złożonej terapii, wszystkie kobiety zostały losowo podzielone na 2 grupy.

W grupie I (n = 45) zastosowano kompleksowe leczenie PE. W pierwszym etapie leczenia podstawowego, biorąc pod uwagę wyniki badania mikrobiologicznego, zastosowano leki etiotropowe: ornidazol 500 mg 2 razy dziennie przez 10 dni w skojarzeniu z lewofloksacyną 500 mg 1 raz dziennie przez 14 dni. W tym samym czasie przepisano leki przeciwzapalne w postaci czopków doodbytniczych diklofenaku sodowego 100 mg raz dziennie przez 10 dni. W celu przywrócenia i zapobiegania zaburzeniom mikrobiocenozy pochwy wszystkie kobiety otrzymały probiotyk wieloszczepowy zawierający 2,0 x 109 CFU Lactobacillus acidophilus, Lactobacillus rhamnosus, Lactobacillus reuteri oraz 1,0 x 109 CFU Lactobacillus casei, Lactobacillus plantarum, Lactobacillus fermentum, Bifidobacterium bifidum .

Na drugim (regenerującym) etapie, jako dodatkowe leczenie, przepisano lek "Api-Norm" 1 czopek dopochwowo na noc raz dziennie przez 10 dni, a następnie 2 razy w tygodniu, w sumie 15 czopków.

W grupie II (n = 45) przeprowadzono podobny pełny cykl leczenia podstawowego, składający się z leków etiotropowych, przeciwzapalnych, przeciwbakteryjnych. Nie ma dodatkowego leczenia regenerującego, kobiety z tej grupy nie stosowały leku "Api-Norm".

W głównych grupach pacjentek po 2 miesiącach od zakończenia całego cyklu leczenia, w 7-10 dniu cyklu miesiączkowego wykonano pełne badanie i biopsję kontrolną endometrium kiretą aspiracyjną Pipelle de Cornier.

Grupę kontrolną do badań immunohistochemicznych i morfologicznych endometrium stanowiło 15 zdrowych, płodnych kobiet w wieku rozrodczym, które nie miały chorób ginekologicznych i nie stosowały antykoncepcji wewnątrzmacicznej i hormonalnej. Biopsję endometrium u pacjentek z grupy kontrolnej wykonano w 7-10 dniu cyklu miesiączkowego za pomocą kirety aspiracyjnej Pipelle de Cornier, po uzyskaniu odpowiedniej świadomej zgody.

Grupy były porównywalne pod względem wieku, danych dotyczących wywiadu somatycznego i ginekologicznego:

Charakterystyka wiekowa pacjentek z przewlekłym zapaleniem błony śluzowej macicy

Grupa wiekowa	I grupa (n=45)		II grupa (n=45)		Kontrola (n=15)
	abs.	%	abs.	%	abs.	%
18-24 lata	6	13,3	5	11,1	2	13,3
25-34 lata	26	57,8	25	55,6	9	60
35-45 lat	13	28,9	15	33,3	4	26,7

W trakcie badania przeprowadzono dokładną analizę dolegliwości pacjentek PE. W strukturze dolegliwości zwraca uwagę wyraźna dominacja różnych zaburzeń funkcji rozrodczych (niepłodność i poronienia), które łącznie stanowiły 89%. Jednocześnie nie więcej niż 1/2 kobiet z PE skarżyła się na inne objawy kliniczne choroby (zespół bólowy, acykliczne krwawienia z dróg rodnych itp.). ). 3 (6,7%) kobiety z grupy I i 1 (2,2%) z grupy II nie zgłaszały dolegliwości. Nie stwierdzono istotnej statystycznie różnicy w dolegliwościach pacjentów z badanych grup.

Skargi kobiet z przewlekłym zapaleniem błony śluzowej macicy

Skargi	I grupa (n=45)		II grupa (n=45)
	abs.	%	abs.	%
Bezpłodność	28	62,2	31	68,9
Ciąża nienośna	12	26,7	9	20
Krwawienie przedmiesiączkowe	16	35,6	20	44,4
Naruszenie OMC	17	37,8	13	28,9
Bóle w dolnej części brzucha	9	20	10	22,2
Bolesne miesiączkowanie	22	48,9	18	40
Dyspareunia	1	2,2	2	4,4
Bóle patologiczne	8	17,8	6	13,3
Brak reklamacji	3	6,7	1	2,2

11.2 Charakterystyka morfologiczna i immunohistochemiczna endometrium u kobiet z przewlekłym zapaleniem błony śluzowej macicy.

W celu weryfikacji rozpoznania PE u wszystkich pacjentek wykonano biopsję endometrium. We wszystkich przypadkach biopsję endometrium wykonywano w 7-10 dniu cyklu miesiączkowego, czyli w środkowej fazie proliferacji według klasyfikacji Noyesa.

Mikroskopia świetlna skrawków barwionych hematoksyliną i eozyną wykazała we wszystkich przypadkach limfohistiocytarne nacieki zapalne różnego stopnia w endometrium. Nacieki zlokalizowane były częściej w postaci ognisk okołogruczołowych i okołonaczyniowych lub rozproszone w warstwie podstawnej i czynnościowej endometrium. Nacieki zapalne reprezentowane były przez komórki jednojądrzaste i składały się z limfocytów, komórek plazmatycznych, makrofagów otoczonych fibroblastami.

11.2.1 Immunohistochemiczne cechy endometrium u kobiet z przewlekłym zapaleniem błony śluzowej macicy.

W celu szczegółowego zbadania endometrium u wszystkich kobiet z CE i bez towarzyszącej patologii ginekologicznej wykonano badanie immunohistochemiczne z użyciem markerów stanu zapalnego, proliferacji komórek, apoptozy, angiogenezy, a także macierzy pozakomórkowej i receptorów steroidowych.

Ekspresja markerów stanu zapalnego w endometrium.

Podczas mikroskopii świetlnej skrawków barwionych hematoksyliną i eozyną nie wykryto komórek plazmatycznych we wszystkich ogniskowych naciekach limfohistiocytarnych, co nie pozwoliło na natychmiastową jednoznaczną weryfikację rozpoznania przewlekłego zapalenia błony śluzowej macicy.

W celu wyjaśnienia rozpoznania przeprowadzono reakcje immunohistochemiczne z przeciwciałami skierowanymi przeciwko markerowi komórek plazmatycznych, powierzchniowej glikoproteinie - CD138 (syndekan-1).

W reakcji immunohistochemicznej wykryto CD138 w postaci wybarwionych błon lub cytoplazmy komórek w kolorze brązowym. Marker ten wykryto zarówno podczas barwienia komórek plazmatycznych nacieku, jak iw postaci pojedynczych komórek z rozproszonym naciekiem limfohistiocytarnym. We wszystkich przypadkach reakcja była pozytywna, co pozwoliło potwierdzić obecność klasycznego przewlekłego zapalenia błony śluzowej macicy u wszystkich pacjentek z wcześniejszym rozpoznaniem PE. W grupie kontrolnej w żadnym przypadku nie wykryto markera CD138.

Markery stanu zapalnego w endometrium

Wskaźniki	I grupa (n=45)	II grupa (n=45)	Kontrola (n=15)
CD138, (%) komórki plazmatyczne *	14,6 ±1,24	12,4 ±2,13	0
CD138, (%) membrana *	7,4 ±0,85	8,1 ±1,15	0
* - rzetelność różnic (p ~ 0,05) od grupy kontrolnej

Procesy proliferacji komórek, apoptozy i angiogenezy w endometrium.

Poziom proliferacji komórek w endometrium oceniano za pomocą reakcji immunohistochemicznych opartych na ekspresji markera Ki-67.

Komórki Ki-67-dodatnie znajdowały się głównie w warstwie podstawnej endometrium. Produkt reakcji był zlokalizowany w jądrach komórkowych i miał brązową barwę. W przypadku XE ekspresja Ki-67 w komórkach nabłonka gruczołowego i powłokowego była istotnie wyższa od wartości kontrolnych w obu grupach (p < 0,05), występowała również tendencja do wzrostu ekspresji Ki -67 w komórkach zrębu endometrium (tabela 8).

W badaniu oceniano ekspresję receptora naskórkowego czynnika wzrostu EGFR. Sam EGF indukuje proliferację komórek nabłonka i zrębu, a także śródbłonka naczyń. Brązowy produkt reakcji był zlokalizowany w cytoplazmie głównie komórek nabłonkowych gruczołów na całej grubości endometrium. U przedstawicieli grup I i ​​II poziom ekspresji receptora czynnika wzrostu EGF był 1,5 razy wyższy niż podobny wskaźnik w grupie kontrolnej (p <0,05) ( tabela 8) .

Na tle przewlekłego stanu zapalnego angiogeneza endometrium nabiera również cech patologicznych. W związku z tym w naszych badaniach przewidzieliśmy również badanie jego parametrów.

CD31 (PECAM-1) - cząsteczka adhezyjna komórek śródbłonka płytek krwi - cząsteczka adhezyjna należąca do rodziny immunoglobulin. Uważa się, że w warunkach fizjologicznych komórka śródbłonka nie wykazuje ekspresji cząsteczek adhezyjnych. Wzrost ich stężenia na powierzchni komórek jest wynikiem oddziaływania różnych czynników. Jednak w prawidłowym endometrium CD31 ulega ekspresji w śródbłonku naczyń zrębu i odgrywa rolę wyzwalacza wewnątrznaczyniowej inwazji cytotrofoblastycznej (G. Yurdak ze współautorem, 2008; Smirnova T.L., 2009). Zmniejszenie CD31 w endometrium odzwierciedla niepełną decydualizację podścieliska endometrium, niepowodzenie pierwszej fali inwazji cytotrofoblastów i niepełną transformację odcinków endometrium tętnic spiralnych. W przedstawionym badaniu ekspresja cytokiny CD31 w endometrium kobiet z PE, zarówno w grupie I, jak i II, była istotnie obniżona w porównaniu z endometrium kobiet zdrowych ( p <0,05) (tabela 8).

Tabela 8

Ekspresja markerów proliferacji i angiogenezy w endometrium

Wskaźniki	I grupa (n=45)	II grupa (n=45)	Kontrola (n=15)
Ki-67 w gruczołach, (%) *	48,2 ​​±2,87	46,4 ±1,35	8,1 ±1,36
Ki-67 w zrębie, (%) *	24,3 ±1,54	22,7 ±0,84	15,4 ±3,25
EGFR w gruczołach, (punkty) *	1,5 ±0,28	1,2 ±0,31	0
EGFR w zrębie, (punkty)	1,2 ±0,44	0,9 ±0,53	1,1 ±0,22
CD31 w gruczołach, (punkty)	0	0	0
CD31 w zrębie, (punkty) *	1,2 ±0,13	1,4 ±0,34	3,2 ±0,53
* - rzetelność różnic (p ~ 0,05) od grupy kontrolnej

Receptory estrogenowe i progesteronowe

W celu oceny potencjału funkcjonalnego endometrium przeprowadzono reakcje immunohistochemiczne z przeciwciałami skierowanymi przeciwko receptorom steroidowym: receptorom estrogenowym (typ A) i receptorom progesteronowym. Brązowy produkt reakcji lokalizował się w jądrach komórek nabłonkowych w dużych ilościach w warstwie funkcjonalnej. Jednocześnie zwrócono uwagę na znaczne rozpiętość ekspresji receptorów steroidowych u różnych pacjentów.

Pomimo licznych dostępnych w piśmiennictwie danych naukowych na temat dysfunkcyjnych zaburzeń odbioru tkankowego w przewlekłym zapaleniu błony śluzowej macicy, które przejawiają się zwiększoną ekspresją receptorów steroidowych w gruczołach i zrębie, w naszym badaniu nie stwierdzono takiego wzorca. Przeciwnie, badanie widma dystrybucji receptorów wykazało, że ekspresja receptorów steroidowych dla estrogenów i progesteronu w jądrach komórek nabłonka gruczołowego w PE nie różniła się istotnie od grupy kontrolnej (p ~ 0,05) ( tabela 9).

Tabela 9

Receptory steroidowe w endometrium

Wskaźniki	I grupa (n=45)	II grupa (n=45)	Kontrola (n=15)
Receptory estrogenowe α w nabłonku, (%)	103,2 ±2,7	100,5 ±2,3	98,3 ±10,7
Receptory estrogenowe α w zrębie, (%)	91,6 ±11,5	94,3 ±5,8	87,6 ±8,6
Receptory progesteronu w nabłonku, (%)	90,3 ±5,2	89,7 ±2,6	92,4 ±3,8
Receptory progesteronu w zrębie, (%)	84,2 +6,9	85,4 +3,1	80,3 +7,4

11.3 Dynamika wskaźników klinicznych i laboratoryjnych po leczeniu przewlekłego zapalenia błony śluzowej macicy.

Wszystkie kobiety z PE początkowo stanowiły klinicznie złożony kontyngent pacjentek ze skomplikowanym ginekologicznie i długotrwałym nieskutecznym leczeniem zaburzeń funkcji rozrodczych. Jednocześnie większość kobiet nie była wcześniej badana histeroskopowo i immunomorfologicznie, co utrudniało weryfikację rozpoznania i było istotnym czynnikiem niepowodzeń w realizacji funkcji rozrodczych. W tym zakresie ocena adekwatności działań terapeutycznych w tej grupie chorych nastręczała dotychczas pewnych trudności.

Generalnie ocena skuteczności terapii obejmowała analizę kilku czynników: dynamiki objawów klinicznych, zmian cech morfofunkcjonalnych i immunologicznych endometrium.

11.3.1 Wskaźniki kliniczne po leczeniu PE.

Analizując dynamikę objawów klinicznych choroby na tle terapii wykazano, że pełny cykl terapii XE prowadzi do znacznie wyraźniejszych zmian niż niepełny cykl terapii bez fazy rekonwalescencji. Dane dotyczące dynamiki objawów klinicznych XE oraz charakteru czynności menstruacyjnej w różnych grupach po leczeniu przedstawiono w tabelach 10 i 11.

Tabela 10

Dynamika objawów klinicznych HE po leczeniu.

Reklamacje	I grupa (n=45)				II grupa (n=45)
	przed zabiegiem		po leczeniu		przed zabiegiem		po leczeniu
	abs.	%	abs.	%	abs.	%	abs.	%
Bóle w dolnej części brzucha	9	20	2 *	4,4	10	22,2	3 *	6,7
Bolesne miesiączkowanie	22	48,9	4 *	8,9	18	40	6 *	13,3
Dyspareunia	1	2,2	0	0	2	4,4	1	2,2
Patologiczna biel	8	17,8	0 *	0	6	13,3	3	6,7
Zakłócenie CJM	47	37,8	2 *	4,4	13	28,9	3 *	6,7
* - różnica jest istotna (p ~ 0,05) w stosunku do wskaźnika przed leczeniem

Tabela 11

Funkcje menstruacyjne po leczeniu XE

Wskaźniki	I grupa (n=45)				II grupa (n=45)
	przed zabiegiem		po leczeniu		przed zabiegiem		po leczeniu
	abs.	%	abs.	%	abs.	%	abs.	%
Bolesne miesiączkowanieCJM	22	48,9	4 *	8,9	18	40	6 *	13,3
Krwawienie międzymiesiączkowe
Przed miesiączką	7	15,6	1 *	2,2	8	17,8	2 *	4,4
Po menstruacji	9	20	1 *	2,2	12	26,7	1 *	2,2
W środku cyklu miesiączkowego	6	13,3	1 *	2,2	7	15,6	1 *	2,2
Objętość utraty krwi menstruacyjnej
Mniej niż 100 punktów	34	75,6	41 *	91,1	36	80	43 *	95,6
Od 100 do 200 punktów	8	17,8	2 *	4,4	5	11,1	1 *	2,2
Ponad 200 punktów	3	6,7	2 *	4,4	4	8,9	1 *	2,2
Całkowity czas trwania miesiączki w dniach
2 - 4 dni	3	6,7	4	8,9	4	8,9	5	11,1
5 - 7 dni	40	88,9	40	88,9	39	86,7	39	86,7
Więcej niż 7 dni	2	4,4	1	2,2	2	4,4	1	2,2
* - różnica jest istotna (p ~ 0,05) w stosunku do wskaźnika przed leczeniem

Średni czas trwania miesiączki po leczeniu wynosił w grupie I 5,1 ± 0,4 dnia, wahając się od 2 do 7 dni, w grupie II 4,8 ± 0,3 dnia, wahając się od 3 do 8 dni. Nie było istotnych różnic w tym wskaźniku pomiędzy grupami oraz w porównaniu z danymi wyjściowymi.

Analizując intensywność krwawień miesiączkowych zauważono, że utrata krwi podczas miesiączki istotnie zmniejszyła się u pacjentek z grupy I, natomiast obfite miesiączki utrzymywały się u 8,8% kobiet i we wszystkich przypadkach były związane z obecnością patologii złożonej (mięśniaki trzonu macicy i adenomiozy).

W grupie II wskaźnik ten również obniżył się z 20,8% do 4,4%, ale różnica ta była nieistotna statystycznie (p ~ 0,05).

Krwawienie przedmiesiączkowe po leczeniu stwierdzono u 4,4% kobiet z grupy I iu 6,6% kobiet z grupy II (p <0,05 w porównaniu z danymi wyjściowymi). Skargi na kilkudniowe krwawienia międzymiesiączkowe utrzymywały się jedynie u 2,2% kobiet z obu grup (p <0,05).

Wszystkie kobiety, które wcześniej skarżyły się na ból, odnotowały częściowe lub całkowite ustąpienie zespołu bólowego. Stałe bóle w dolnej części brzucha niezwiązane z cyklem po leczeniu odczuwało 4,4% kobiet w grupie I i 6,7% w grupie II (p < 0,05 w porównaniu z danymi przed leczeniem). Jednocześnie bóle z reguły miały charakter okresowy, o umiarkowanym natężeniu, bez napromieniania i nie wymagały stosowania leków przeciwbólowych.

8,9% kobiet z grupy I i 13,3% z grupy II skarżyło się na bolesne miesiączkowanie po leczeniu (p < 0,05 w porównaniu z danymi wyjściowymi), natomiast pacjentki zgłaszały dolegliwości bólowe o umiarkowanym lub średnim nasileniu. Po leczeniu na dyspareunię skarżyło się 2,2% pacjentów z grupy II, ale dane uznano za nieistotne statystycznie (p>0,05).

Podczas oburęcznego badania ginekologicznego stwierdzono, że żadna kobieta we wszystkich grupach nie odczuwała tkliwości podczas trakcji szyjki macicy i badania palpacyjnego trzonu macicy, natomiast 5,7% kobiet w grupie II miało tkliwość podczas badania palpacyjnego przydatków macicy (p. < 0,05 w porównaniu z oryginalnymi danymi). W żadnym przypadku nie stwierdzono dolegliwości bólowych podczas badania palpacyjnego ścian miednicy małej.

11.3.2 Dynamika cech morfologicznych i immunohistochemicznych endometrium po leczeniu przewlekłego zapalenia błony śluzowej macicy.

W trakcie pracy analizowano cechy morfologiczne i immunohistochemiczne endometrium po leczeniu w porównaniu z endometrium przed leczeniem oraz endometrium prawidłowym w środkowej fazie proliferacji.

W mikroskopie świetlnym skrawków barwionych hematoksyliną i eozyną stwierdzono, że po leczeniu u 86% pacjentek z grupy I i 77% z grupy II doszło do całkowitego przywrócenia prawidłowej struktury endometrium. W większości przypadków w warstwie czynnościowej endometrium zanikły ogniskowe okołogruczołowe limfohistiocytowe nacieki zapalne, ale w zrębie endometrium pozostały słabo rozproszone nacieki limfocytów i pojedynczych makrofagów. Komórek plazmatycznych pod mikroskopem świetlnym i za pomocą reakcji immunohistochemicznych (marker CD138) po leczeniu w grupie I nie wykryto w żadnym przypadku. W grupie II liczba komórek plazmatycznych zmniejszyła się 2,7-krotnie (z 12,4 ± 2,13 do 4,6 ± 0,72; p ~ 0,05), CD138 wykryto również w błonach w znacznie mniejszej ilości niż przed leczeniem (tabela 12, graf 1 i graf 2 >).

Graph 1

przed leczeniem po leczeniu

Graph 2

przed leczeniem po leczeniu

Ocena dynamiki wskaźników humoralnych czynników ochronnych w endometrium po leczeniu nie wykazała istotnej statystycznie poprawy. Wyraźnie widoczna jest natomiast tendencja do obniżania poziomu IgA, IgG, IgM zarówno w grupie I, jak i II (tabela 12, wykres 1, wykres 2, wykres 3)

Wykres 1

1 grupa 2 grupa Kontrola

Wykres 2

1 grupa 2 grupa Kontrola

Wykres 3

1 grupa 2 grupa Kontrola

Tabela 12

Dynamika markerów stanu zapalnego w endometrium na tle leczenia XE

Wskaźniki	I grupa (n=45)		II grupa (n=45)		Kontrola (n=15)
	przed leczeniem	po leczeniu	przed leczeniem	po leczeniu
CD 138, (%) Komórki plazmatyczne	14,6 ±1,242	0 1	12,4 ±2,132	4,6 ±0,721 2	0
CD 138, (%) Membrany	7,4 ±0,852	01	8,1 ±5,152	2,2 ±0,241 2	0
IgA, (%)	3,6 ±1,42	1,1 ±0,39	3,3 ±0,982	1,5 ±0,322	0,5 ±0,31
IgG, (%)	4,2 ±5,522	2,4 ±0,832	3,7 ±1,132	2,8 ±0,132	0,5 ±0,2
IgM, (%)	6,5 ±0,972	3,8 ±1,182	5,4 ±0,552	4,1 ±0,762	0,5 ±0,19
1. - różnica jest wiarygodna w stosunku do odpowiedniego wskaźnika w grupie do leczenie (p <0,05); 2. - różnica jest wiarygodna w stosunku do odpowiedniego wskaźnika w grupie kontrola (p < 0,05):

Po leczeniu odnotowano normalizację procesów proliferacji komórek w endometrium, co potwierdzono badaniem immunohistochemicznym stopniem ekspresji markerów Ki-67 i EGF. W grupie I ekspresja Ki-67 obniżyła się (p < 0,05), ale zbliżyła się maksymalnie do wartości kontrolnych tylko w zrębie. Ki-67 zmniejszył się również w nabłonku endometrium kobiet z grupy I, ale jednocześnie był wyższy niż w grupie I (p < 0,05). W zrębie dynamika tego markera była podobna jak w grupie I (tab. 13, wykres 4 i wykres 5).

Podczas oceny poziomu ekspresji receptora naskórkowego czynnika wzrostu (EGFR), który indukuje proliferację nabłonka, komórek zrębu i śródbłonka naczyniowego, nie wykryto żadnych istotnych zmian. Nieznaczną tendencję do jego spadku obserwowano u kobiet z grupy I, w grupie II ekspresja EGFR w gruczołach utrzymywała się na wysokim poziomie i była istotnie wyższa niż w grupie kontrolnej (p < 0,05).

Tabela 13

Ekspresja markerów proliferacji i angiogenezy w endometrium

Wskaźniki	I grupa (n=45)		II grupa (n=45)
	przed leczeniem	po leczeniu	przed leczeniem	po leczeniu
Ki-67 w gruczołach, (%)	48,2 ​​±2,87	22,6 ±3,421 3	46,4 ±1,35	36,8 ±0,931 2 3
Ki-67 w zrębie, (%)	24,3 ±1,54	17,3 ±0,851	22,7 ±0,84	19,6 ±0,741 2
EGFR w gruczołach, (punkty)	1,5 ±0,28	0,9 ±0,163	1,2 ±0,31	1,1 ±0,093
EGFR w zrębie, (punkty)	1,2 ±0,44	1,3 ±0,26	0,9 ±0,53	1,1 ±0,33
CD 31 w gruczołach, (punkty)	0	0	0	0
CD 31 w zrębie, (punkty)	1,2 ±0,13	1,6 ±0,173	1,4 ±0,34	1,5 ±0,243
1 - różnica jest wiarygodna w stosunku do odpowiedniego wskaźnika w grupie do leczenie (p <0,05); 2 – różnica jest wiarygodna względem odpowiedniego wskaźnika w grupie I (s <0,05); 3 - różnica jest wiarygodna w stosunku do odpowiedniego wskaźnika w grupie kontrola (p < 0,05).

Wykres 4

grupa 1 grupa 2 Kontrola

Wykres 5

grupa 1 grupa 2 Kontrola

Monitorowanie zawartości CD31 w endometrium leczonych kobiet nie wykazało istotnych statystycznie zmian wskaźnika w obu grupach. Wzrost tego markera u badanych kobiet okazał się nieistotny. Być może wymagany jest dłuższy okres, aby osiągnąć fizjologiczny poziom CD31.

Po przebiegu leczenia w obu badanych grupach nie stwierdzono istotnych różnic w ekspresji receptorów estrogenowych i progesteronowych zarówno w nabłonku, jak iw zrębie (tab. 14) .

Dynamika receptorów steroidowych w endometrium na tle leczenia XE

Wskaźniki	I grupa (n=45)		II grupa (n=45)
	przed leczeniem	po leczeniu	przed leczeniem	po leczeniu
Receptory estrogenowe α w nabłonku, (%)	103,2 ±2,7	100,2 ±0,9	100,5 ±2,3	98,2 ±2,9
Receptory estrogenowe α w zrębie, (%)	91,6 ±11,5	93,4 ±1,3	94,3 ±5,8	88,8 ±1,4
Receptory progesteronu w nabłonku, (%)	90,3 ±5,2	93,1 ±3,1	89,7 ±2,6	91,5 ±0,9
Receptory progesteronu w zrębie, (%)	84 ±6,9	86 ±3,5	85,4 ±3,1	91 ±5,8
p < 0,5 we wszystkich przypadkach

Poniżej przedstawiono zmiany, które wystąpiły podczas leczenia MMP1 i MMP2 ( Graph 3, Tabela 15). W obu grupach poziom MMP1 obniżył się istotnie statystycznie i osiągnął poziom fizjologiczny (p < 0,05). Szczególnie interesujące są dane uzyskane na MMP2. W wielu badaniach naukowych ostatniej dekady udowodniono, że przewlekłe zapalenie błony śluzowej macicy w połączeniu z niepłodnością i poronieniami wiąże się ze spadkiem zawartości MMP2 w endometrium. Podobną korelację znaleźliśmy u nas. Na tle leczenia w grupie II poziom MMP2 nie zmienił się, aw endometrium kobiet z grupy I odnotowano nieznaczny wzrost aktywności MMP2, ale wskaźniki uznano za nieistotne statystycznie. Mimo to pojawiająca się tendencja do wzrostu MMP2 w grupie z badanym lekiem jest, naszym zdaniem, naukowo interesująca i wymaga dalszych badań.

Graph 3

przed leczeniem po leczeniu

Tabela 15

Dynamika MMR w endometrium na tle leczenia CE

Wskaźniki	I grupa (n=45)		II grupa (n=45)		Kontrola (n=15)
	przed leczeniem	po leczeniu	przed leczeniem	po leczeniu
MMP1 w nabłonku, (punkty)	2,4 ±0,412	01	1,9 ±0,872	01	0
MMP1 w zrębie, (punkty)	1,3 ±0,34	1,2 ±0,29	1,1 ±0,65	0,3 ±0,58	1,1 ±0,87
MMP2 w nabłonku, (punkty)	0	0	0	0	0
MMP2 w zrębie, (punkty)	02	0,25 ±0,13	02	0	0,5 ±0,16
1 - różnica jest wiarygodna w stosunku do odpowiedniego wskaźnika w grupie do leczenie (p <0,05); 2 - różnica jest wiarygodna w stosunku do odpowiedniego wskaźnika w grupie kontrola (p < 0,05).

13.3.3 Analiza informacji uzyskanych w trakcie badania

Analizując mechanizm działania leku „Api-Norm” na endometrium, możemy stwierdzić, że nasila on działanie przeciwzapalne podstawowej terapii. Kompleksowe leczenie, w tym etap regeneracyjny (w naszym badaniu w postaci leku „Api-Norm”), blokuje powstawanie nacieków zapalnych poprzez zmniejszenie poziomu komórek immunokompetentnych (CD138). Jednocześnie wpływając łagodniej, zbliżając je jak najbardziej do wartości w zdrowym endometrium.

W wyniku badań zauważono normalizację procesów regeneracji tkanek, zmniejszenie apoptozy komórek (Ki-67, EGFR). Co ciekawe, potencjał do patologicznej regeneracji tkanek, który kryje się w przewlekłym zapaleniu, nie jest całkowicie eliminowany przez powołanie standardowej antybiotykoterapii (II grupa w badaniu). Znacznie skuteczniejsze było zmniejszenie aktywnej proliferacji w endometrium poprzez przepisanie złożonej terapii, która obejmowała badany lek.

Ogólnie rzecz biorąc, na tle złożonej terapii z włączeniem leku "Api-Norm", przywrócono zaburzoną homeostazę tkanek endometrium, co doprowadziło do usunięcia objawów klinicznych i położyło podwaliny pod pomyślną realizację funkcji rozrodczych .

Zgodnie z wynikami dodatniej dynamiki objawów klinicznych choroby, przywrócenie struktury morfologicznej endometrium, normalizacja procesów proliferacji, apoptozy i równowagi immunologicznej na tle leczenia lekiem „Api-Norm” ", skuteczność kliniczna jego stosowania została udowodniona.

Tolerancję leku oceniono zgodnie z proponowanym systemem punktacji, który przedstawiono w tabeli 16. Jak widać z tabeli, u 6 pacjentek z grupy II badaczka oceniła tolerancję leku jako zadowalającą, gdyż chorzy odnotowali uczucie rozdrażnienia w związku ze wzrostem ilości wydzieliny, co interpretowano jako niewielkie działanie niepożądane, które stwarza poważne problemy dla pacjenta i nie wymaga odstawienia leku.

Tabela 16

Ocena tolerancji leku „Api-Norm”

Tolerancja na leki	I grupa
	abs.	%
Dobrze	39	86,7
Zadowalający	6	13,3
Niezadowalające	0	0

Na podstawie danych zawartych w tabeli większość badanych oceniła tolerancję leku jako dobrą, zadowalającą u 13,3% pacjentów, prawdopodobnie ze względu na większą koncentrację uwagi na leku.

Wnioski. Przeprowadzone badanie kliniczne leku "Api-Norm" świadczy o jego skuteczności w ramach kompleksowej terapii przewlekłego zapalenia błony śluzowej macicy oraz o dobrej tolerancji tego leku, co daje podstawy do zalecenia dopuszczenia go zastosowania klinicznego w celu leczenia tej patologii.

Odpowiedzialnym wykonawcą badania jest doktor nauk medycznych, profesor T. F. Tatarchuk.